گفت: ای موسی، دهانم دوختی

وز پشیمانی تو جانم سوختی

جامه را بدرید و آهی کرد و تفت

سر نهاد اندر بیابان و برفت

وحی آمد سوی موسی از خدا

بندة ما را ز ما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی

یا خود از بهر بریدن آمدی؟

هرکسی را سیرتی بنهاده‌ام

هرکسی را اصطلاحی داده‌ام

من نکردم امر تا سودی کنم

بلکه تا بر بندگان جودی کنم

من نگردم پاک از تسبیحشان

پاک هم ایشان شوند و در فشان

ما زبان را ننگریم و قال را

ما درون را بنگریم و حال را

ناظر قلبیم اگر خاشع بود

گرچه گفت لفظ ناخاضع بود

زانکه دل جوهر بود، گفتن عرض

پس طفیل آمد عرض، جوهر غرض

چند از این الفاظ و اظهار و مجاز؟

سوز خواهم، سوز، با آن سوز ساز

آتشی از عشق در جان برفروز

سر به سر فکر و عبارت را بسوز

موسیا، آداب‌دانان دیگرند

سوخته جان و روانان دیگرند

عاشقان را هر نفس سوزیدنی است

برده ویران، خراج و عشر نیست

گر خطا گوید ورا خاطی مگو

ور بود پر خون شهید، آن را مشو

خون، شهیدان را ز آب اولی‌تر است

این خطا از صد صواب اولی‌تر است

در درون کعبه رسم قبله نیست

چه غم ار غواص را پاچیله نیست

ملّت عشق از همه دین‌ها جداست

عاشقان را ملّت و مذهب خداست

چونکه موسی این عتاب از حق شنید

در بیابان در پی چوپان دوید

عاقبت دریافت او را و بدید

گفت: مژده ده که دستوری رسید

کفر تو دین‌ است و دینت، نور جان

ایمنی، وز تو جهانی در امان

ای معاف یفعل الله مایشا

بی محابا رو زبان را برگشا

گفت: ای موسی از آن بگذشته‌ام

من کنون در خون دل آغشته‌ام

من ز سِدره منتهی بگذشته‌ام

صدهزاران ساله ز آن سو رفته‌ام

تازیانه برزدی اسبم بگشت

گنبدی کرد و ز گردون برگذشت

محرم ناسوت ما، لاهوت باد

آفرین بر دست و بر بازوت باد